Elke keer als ik de voorbije jaren Frieda mocht ontmoeten was er die blik van verstandhouding. Wij begrepen elkaar zonder iets te moeten zeggen. We hoorden tot dezelfde familie. Er was iets wat ons verbond. Iets van amper enkele milimeters breed. Een spleetje. Tussen de tanden. Diasteem voor de kenners.En kijk, deze clevere jongen heeft ook opgemerkt (en met een mooie voor en na bewezen) wat ik met een half oog op de Laatste Show had gezien: Frieda heeft tijdens de zomervakantie het spleetje tussen haar tanden laten verdwijnen. Ik vind ze plots al een stukje minder sympathiek.
Flauw Frieda. Hoe zit het met de solidariteit tussen de diastemers? Telt dat plots niet meer? Moeten we elkaar voortaan begroeten met gesloten lippen? Ik kijk er tegen op.
Frieda is al bezweken. Maar zelfs als morgen Rob de Nijs of Guy Verhofstadt spleetloos door het leven willen gaan blijf ik de trotse bezitter van de een spleetje. Nah!
Geen opmerkingen:
Een reactie plaatsen